به نقل از «مهر»

وداع جانسوز پدر و پسر در ظهر عاشورا/ «مرا می‌کن فدا بر شیعیانت»

تاریخ انتشار: ۲۶ مرداد ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۸۳۸۲۵۳

دریافت 70 MB

خبرگزاری مهر -گروه هنر-فریبرز دارایی؛ دهه اول ماه محرم طی قرن‌های متمادی شاهد برگزاری مجالس تعزیه در نقاط مختلف کشور بوده و هست؛ هنری آئینی که برای سوگواری ایام شهادت سالار شهیدان و یاران وفادارش برگزار می‌شود و هنری مردمی است.

یکی از مجالس تعزیه که در ایام توسط گروه‌ها و تعزیه خوان‌های مختلف برگزار می‌شود، تعزیه شهادت حضرت علی اکبر (ع) است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

علی بن حسین بن علی بن ابی‌طالب (ع) که به علی اکبر شهرت دارد، فرزند امام حسین (ع) است که در سال ۳۳ هجری قمی در شهر مدینه چشم به جهان گشود.

حضرت علی اکبر (ع) که طبق روایت شباهت بسیاری چه در ظاهر و چه در باطن با نبی اکرم (ص) داشته در واقعه کربلا با شجاعت به نبرد با سپاهیان اشقیا پرداخت به شهادت رسید.

بنا بر روایات ایشان نخستین شهید روز عاشورا از خاندان بنی هاشم بود.

یکی از صحنه‌های تأثیرگذار تعزیه شهادت حضرت علی اکبر (ع) صحنه‌ای است که ایشان از پدر بزرگوارشان امام حسین (ع) اذن حضور در مقابل سپاهیان یزید و مبارزه با اشقیا می‌طلبد و در تلاش برای جلب رضایت پدر است.

در این صحنه این گفتمان میان حضرت علی اکبر (ع) و حضرت سیدالشهدا (ع) شکل می‌گیرد:

«علی اکبر (ع): پدرجان مطلبی دارم به پایت

امام حسین (ع): بگو مطلب علی جانم فدایت

علی اکبر (ع): حدیثی ازخلیل الله دارم

امام حسین (ع): چه باشد آن حدیث ای گلعزارم

علی اکبر (ع): تو هستی چون خلیل الله ثانی

امام حسین (ع): تو هم ای نوجوان بهتر ز جانی

علی اکبر (ع): پسر کرد از وفا قربان معبود

امام حسین (ع): علی اکبر تو را باشد چه منظور

علی اکبر (ع): خلیل آسا بزن دامن به بالا

امام حسین (ع): علی اکبر به من مطلب بفرما

علی اکبر (ع): چو اسماعیل ببند دست و پایم

امام حسین (ع): خداوندا به مرگ خود رضایم

علی اکبر (ع): ببند از مرحمت چشم تر من

امام حسین (ع): خدایا بین به حال اکبر من

علی اکبر (ع): بگیر این خنجر و این حنجر من

امام حسین (ع): خدایا با آن عهدی که کردم آنچنان کردم / چنین رعنا جوانی را فدای شیعیان کردم / علی اکبر مکن خون در دل من

علی اکبر (ع): مرا می کن فدا بر شیعیانت

امام حسین (ع): علی اکبر فدای جسم و جانت

علی اکبر (ع): مرا دور حریم خود بگردان

امام حسین (ع): برو در خیمه گه قلبم مسوزان»

در ایامی که ویروس کرونا کمتر مجال برگزاری مجالس تعزیه و همراهی مردم با این هنر آئینی فراهم کرده، حوزه هنری انقلاب اسلامی با مشارکت مرکز رسانه‌ای سازمان تبلیغات اسلامی اقدام به اجرا و ضبط تصویری مجالس تعزیه کرد که این مجالس از طریق سیمای جمهوری اسلامی ایران برای علاقه مندان به امام حسین (ع) و خاندان و یاران شأن و همچنین علاقه مندان به هنر آئینی تعزیه پخش می‌شود.

مجری طرح این پروژه مؤسسه فرهنگی هنری سپهر سوره هنر است و در این مطلب بخش‌هایی از مجلس تعزیه شهادت حضرت علی اکبر (ع) و طفلان حضرت زینب (س) برای مخاطبان منتشر شده است.

حاج محمد رضایی؛ امام حسین (ع)، مهدی کلانتری؛ حضرت علی اکبر (ع)، امیر صفری؛ حضرت زینب (س)، محمدحسین معینیان و سجاد خصالی؛ طفلان حضرت زینبت (س)، حسن خصالی؛ ابن سعد، سیدمحمد رضا امینی؛ شمر، حسن بصیری؛ خولی و میرزا ابوالفضل منبتکار؛ منقذ، تعزیه خوانان مجلس تعزیه شهادت حضرت علی اکبر (ع) و طفلان حضرت زیبنت (س)، مرشد محسن میرزاعلی؛ معین البکاء و اسماعیل دلداری کارگردان تلویزیونی این مجلس تعزیه هستند.

کد خبر 5282567 فریبرز دارایی

منبع: مهر

کلیدواژه: محرم 1400 تعزیه حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی تئاتر ایران حضرت علی اکبر تعزیه خوانی حسینیه مهر محرم 1400 حسینیه مهر علی سلیمانی تئاتر ایران درگذشت چهره ها موسیقی آئینی ویروس کرونا برنامه تلویزیونی شبکه دو سیما نماهنگ متین رضوانی پور ارشا اقدسی فیلم کوتاه محمد مهدی اسماعیلی تعزیه شهادت حضرت علی اکبر مجالس تعزیه امام حسین

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۸۳۸۲۵۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

معلمانِ نیک به خدا نزدیک ترند

دوازدهم اردیبهشت سالروز شهادت استاد شهید مطهری، به عنوان روز معلم نامیده شده است. شاید بتوان گفت در بین همه ادیان آسمانی و مکتب‌های موجود در دنیا، بیشترین سفارش و توصیه به علم‌آموزی و تکریم و تجلیل از حق معلم و استاد، در دین مبین اسلام بوده است.

بنابر آیه شریفه «و علّم آدم الأسماء کلّها» خداوند متعال نخستین معلم است و پیامبران الهی که وظیفه تعلیم آیات الهی را بر عهده دارند، همه معلمان بشریت هستند. مقام معلم آن قدر با ارزش است که پیامبر گرامی اسلام(ص) خود را معلم نامیده است: «إنّما بعثت معلّماً».

40 چهارشنبه را میهمان کلمات گهربار و حیات‌بخش حضرت علی بن موسی‌الرضا(ع) هستیم و همراه خوانندگان، شرح یک حدیث رضوی را در گفت‌وگو با اساتید حوزه و دانشگاه بررسی خواهیم کرد. شرح حدیث این هفته را در محضر استاد حوزه و دانشگاه، حجت الاسلام والمسلمین دکتر محمد باقر ربانی هستیم تا از جام معرفت کلمات رضوی، جان تشنه خویش را سیراب کنیم.

با عرض تبریک روز معّم خدمت شما استاد گرامی، صفحات رواق را منور به روایتی از حضرت رضا(ع) درباره علم آموزی و اهمیت کار معلّمی بفرمایید.

این روز بزرگ که به مناسبت شهادت استاد بزرگ حوزه و دانشگاه حضرت آیت الله شهید مطهری نامگذاری شده است، گرامی می‌دارم و مخصوصاً برای روح پاک آن دانشمند نمونه و دلسوز  پر تلاش، از درگاه خداوند طلب رحمت و رضوان دارم و به همه اساتید کشور عزیزمان ایران، این روز بزرگ را تبریک و تهنیت عرض می کنم. همان‌طور که می‌دانید اسلام، تأکید بسیاری بر ارزش ذاتی علم و تعلیم و تعلم آن دارد تا جایی که بسیاری از آیات قرآن و روایات پیامبر و اهل بیت(ع) در این باره وارد شده است. بنابر آیه شریفه «و علّم آدم الأسماء کلّها»، خداوند متعال نخستین معلم است و پیامبران الهی که وظیفه تعلیم آیات الهی را بر عهده دارند، همه معلّمان بشریت هستند. مقام معلّم آن قدر با ارزش است که پیامبر گرامی اسلام(ص) خود را معلّم نامیده است: «إنّما بعثت معلّماً»

از امام رضا(ع) که خود ملقّب به عالم آل محمد(ص) است و معلم همه بشریت نیز روایاتی در این باب نقل شده که یکی از مهمترین آنها روایتی است که به نقل از پدران خود و آنها هم به نقل از پیامبر گرامی اسلام(ص) نقل فرموده‌اند که آن حضرت فرمود: «طَلَبُ اَلْعِلْمِ فَرِیضَةٌ عَلَی کُلِّ مُسْلِمٍ، فَاطْلُبُوا اَلْعِلْمَ مِنْ مَظَانِّهِ، وَ اِقْتَبِسُوهُ مِنْ أَهْلِهِ، فَإِنَّ تَعْلِیمَهُ لِلَّهِ حَسَنَةٌ، وَ طَلَبَهُ عِبَادَةٌ، وَ اَلْمُذَاکَرَةَ فِیهِ تَسْبِیحٌ، وَ اَلْعَمَلَ بِهِ جِهَادٌ، وَ تَعْلِیمَهُ مَنْ لاَ یَعْلَمُهُ صَدَقَةٌ، وَ بَذْلَهُ لِأَهْلِهِ قُرْبَةٌ إِلَی اللَّهِ، لِأَنَّهُ مَعَالِمُ اَلْحَلاَلِ وَ اَلْحَرَامِ، وَ مَنَارُ سَبِیلِ اَلْجَنَّةِ، وَ الْمُؤْنِسُ فِی اَلْوَحْشَةِ، وَ اَلصَّاحِبُ فِی اَلْغُرْبَةِ وَ اَلْوَحْدَةِ، وَ اَلْمُحَدِّثُ فِی اَلْخَلْوَةِ، وَ اَلدَّلِیلُ عَلَی اَلسَّرَّاءِ وَ اَلضَّرَّاءِ، وَ اَلسِّلاَحُ عَلَی اَلْأَعْدَاءِ، وَ اَلزَّیْنُ عِنْدَ اَلْأَخِلاَّءِ، یَرْفَعُ اَللَّهُ بِهِ أَقْوَاماً وَ یَجْعَلُهُمْ فِی اَلْخَیْرِ قَادَةً». در این روایت زیبا، امام رضا(ع) از قول پیامبر(ص) به ارزش ذاتی علم و لزوم تعلیم و تعلم و دلایل اهمیت علم نزد شارع مقدس اشاره می‌فرمایند. در این روایت، و به جهت مناسبتی که می‌خواهیم در این باره بحث کنیم، به شرح فقره‌ای از این روایت که درباره معلّم و ثواب تعلیم و دلایل این ثواب آمده است اشاره مختصری خواهم داشت.

امام رضا(ع) چه توصیه‌ای درباره شخصیت معلم و اینکه استاد و مربی چه خصوصیاتی باید داشته باشد دارند؟

امام رضا(ع) در جمله «فَاطْلُبُوا الْعِلْمَ فِی مَظَانِّهِ» اشاره نموده‌اند به اینکه در هر جا که مسلمان احتمال دهد علم وجود دارد، باید برای دریافت آن اقدام کند. در جمله بعدی امام اشاره به این موضوع دارند که «وَ اقْتَبِسُوهُ مِنْ أَهْلِهِ» یعنی علم را از اهل آن بگیرید» گر چه با توجه به فقره اول که گذشت، طلب علومی که معارف دینی نیستند حتی اگر نزد مشرک باشند، ضروری و واجب بوده و گمشده عاقل یا مؤمن تلقی شده اند اما علوم مربوط به دین و معارف دینی را باید از افرادی که شایستگی آن را دارند دریافت کرد و با توجه به سخن امیرالمؤمنین علی(ع) که تبعیت از اهل بیت(ع) و عدم پیشی گرفتن از ایشان را توصیه و عقب ماندن از آنها را نهی نمودند، اهل بیت(ع) کارشناسان واقعی علوم دینی بوده و مسلمانان تنها مجاز هستند علوم دین را از ایشان دریافت کنند. چنان که فرموده‌اند: «بر آنها پیشی مگیرید که گمراه می شوید و از آنان پس نمانید که تباه می‌شوید»

امیرالمؤمنین(ع) در جای دیگر فرموده‌اند: «ای کمیل! علم و معارف و اعتقادت را جز از ما نگیر تا از ما باشی». حدیث مزبور، دریافت علم از کسانی که علوم اهل بیت(ع) را نشر می‌دهند رد نمی‌کند، زیرا گرفتن علم از فقها و نشردهندگان علوم اهل بیت(ع) به نوعی گرفتن علوم از اهل بیت(ع) است.

پس معلوم شد که در علم‌آموزی غیر معارف دینی، باید انسان حتی اگر فقط در دست کفار و مشرکان این علم وجود دارد از آنها اخذ کند ولی در علوم دینی، کسب معارف فقط باید از طریق اهل بیت(ع) باشد. پس طلب علمی که واجب شده است بر همه مسلمانان؛ طریقی دارد که رکن اصلی این طریق معلم و استاد است. در ادامه این روایت، برخی امتیازها و نقاط مثبت تعلیم و تعلم بیان شده است.

از این امتیازها مخصوصاً در ثواب شغل معلمی برای خوانندگان رواق بگویید تا جامعه ما، ارزش معلّم را بیشتر بداند و از ایشان تکریم کند؟

حضرت علی بن موسی الرضا(ع) در ادامه اشاره به این مطلب دارند که یاد دادن و آموزش علم به دیگران اگر برای خدا باشد، حسنه و نیکی است «تَعلیمه لِلهِ حَسَنَة؛ یادگیری علم برای خداوند حسنه است». در فقره بعدی حضرت می‌فرمایند که مذاکره علم، تسبیح خداست: «الْمُذَاکَرَةِ فِیهِ تَسْبِیحٌ.» یعنی سر کلاس نشستن و درس معلم و استاد را گوش دادن، همتراز تسبیح خداوند متعال است. در روایات داریم که یک ساعت در طلب علم بودن بهتر از احیای یک شب و یک روز در طلب علم بودن بهتر از سی ماه روزه است. سپس حضرت به یک امتیاز دیگر معلّمان اشاره دارند و می فرمایند، آموزش علم به دیگران، صدقه است: «تَعْلِیمُهُ مِنْ لَا یَعْلَمُهُ صَدَقَهَ» از دیدگاه امام رضا(ع) آموزش علم به افرادی که نمی‌دانند، نوعی صدقه است چرا که صدقه، به کمک مالی محدود نمی‌شود، بلکه شامل هر کار خوبی می‌شود، چنان که در روایت دیگری فرموده‌اند: «کل معروف صدقة».

امتیاز مهم دیگری که حضرت به آن اشاره می‌فرمایند، این است که معلم اگر علم خود را به اهل آن یاد بدهد و آنها را تربیت کند، موجب قرب و نزدیکی او به خداوند می‌شود و می‌توان گفت معلمانِ نیک، به خدا نزدیکترند. جمله «بَذلُهُ لِأَهْلِهِ قُرْبَةٌ إِلَی اللهِ» دلالت بر این مطلب دارد.

بنا بر آنچه گفته شد، مقام معلم بسیار بالا و والا است و همان طور که مرحوم امام خمینی(ره) فرمودند: «معلمی شغل انبیاست». یعنی اگر بخواهیم کسی و شغلی را همتراز شغل انبیاء معرفی کنیم، شغل شریف «معلمی» است.

با توجه به این حدیث شریف، خطاب به جامعه و مسئولان و نیز معلمان عزیز چیست؟

گرچه فرصت و مجال بسیار کوتاه بود تا این حدیث زیبا و پر معنا را شرح دهیم، لیکن خلاصه و پیام آن را می‌توان برای معلمان عزیز این دانست که قدر این شغل مهم را بدانند و آن را با هیچ بهای مادی تعویض ننمایند و اخلاص و تقرب الهی را هدف خود در این شغل مهم قرار دهند. پیام دوم خطاب به مسئولان و جامعه است، همان گونه که احترام و تجلیل از انبیای الهی لازم است، باید جانشینان آنان در تعلیم و ارشاد دیگران به معرفت و بینش را تکریم و تعظیم کنند و به گونه‌ای شود که شغل معلمی در جامعه از احترام و ارزشی فوق‌العاده برخوردار شود.

منبع: روزنامه قدس مریم احمدی شیروان